Rozdział 1

            Narzuciła na ramiona swój zimowy płaszcz, ale nie zapinała go. W końcu nie szła daleko. Wciągnęła buty i ostrożnie wyszła na oblodzone schody. Wypuściła z ust powietrze, obserwując tworzącą się białą chmurkę, po czym potarła dłońmi.

            Karen Sternaus lubiła zimę. Choć jak wszystko miała swoje minusy. Na przykład elektryzujące się od czapki włosy. Po jej ściągnięciu zawsze miała trudną do opanowania rudą szopę, przysłaniającą oczy w kolorze soczystej trawy.

            Ruszyła w stronę ulicy, ale wciąż zważając przy tym na kroki. Nie mogła się połamać tuż przed egzaminami semestralnymi. To by była dopiero tragedia. Odetchnęła z ulgą dopiero, gdy dotarła na posypany piaskiem chodnik, upewniła się, że nic nie jedzie i przebiegła przez czarną i pozbawioną lodu jezdnię, docierając do drugiego chodnika. Skręciła w prawo i podeszła do najbliższej furtki.

            Jednak nie przeszła przez nią. Zamiast tego zajrzała do skrzynki pocztowej. Nie było tam nic poza gazetą, którą zabrała i wtedy weszła na teren domu. Nie przeszła nawet połowy ścieżki, gdy drzwi do domu w kolorze ekru otworzyły się i na zewnątrz wychylił się jakiś chłopak.

            David Thompson był bardzo wysoki, zresztą jak oboje jego rodziców. Kasztanowe włosy sterczały niedbale, a czekoladowe oczy wpatrywały się Karen. Uśmiechnął się do niej i gdy wchodziła już po schodkach, odsunął się, zapraszając ją gestem dłoni do środka.

            Od lat znali się i przyjaźnili, traktując się niemal jak rodzeństwo. Zresztą dzielił ich tylko rok różnicy. No i plany na życie. Bo kiedy Karen miała już stuprocentową pewność, że po skończeniu liceum zaaplikuje na studia na psychologię, David już od dawna wiedział, że będzie pomagał ojcu w rodzinnym biznesie, jako młodszy detektyw.

             – Kawy? – zapytał David, gdy Karen rzuciła niedbale płaszcz na jedno z wysokich krzeseł i rozsiadła się z gazetą. – Śniadanie jadłaś?

             – Jadłam, a kawę poproszę – odpowiedziała radośnie.

            W domu przyjaciela czuła się jak u siebie. Zresztą faktycznie traktowano ją jak członka rodziny. Kiedyś wpadała tak rano częściej, zwłaszcza, kiedy oboje jeszcze chodzili do liceum. Odkąd zaczęła studia, tylko w weekendy miała czas na to, żeby w spokoju poczytać nie swoją gazetę.

            Wodziła wzrokiem po nagłówkach. Zawsze zaczynała od tych najciekawszych, najbardziej wstrząsających. Nie zawracała sobie głowy zaginionymi psami, czy sąsiedzkimi sprzeczkami, choć dla przyszłej pani psycholog również były ciekawym fenomenem.

              – A niech to – mruknęła, omal nie opluwając się kawą, gdy natrafiła na jeden, konkretny nagłówek. – David… Pamiętasz Bennettów?

              – Pewnie – odparł chłopak. – Kto ich nie zna. Zresztą ich córka jest chyba w twoim wieku, nie?

             – „Współwłaściciel firmy Belnet S.A zabity wraz z małżonką we własnym domu” – przeczytała na głos Karen, a młody Thompson popatrzył na nią z niedowierzaniem. – Tu jest napisane, że do tragedii doszło najprawdopodobniej w środę wieczorem. Każde z nich oberwało kilka kulek, ale nigdzie nie ma śladów łusek. Czysta, profesjonalna robota. Dziennikarz insynuuje nawet, że to sprawka Czarnych Wilków.

             – Kto znalazł ciała?

             – Nie podali – wyjaśniła Karen i wzruszyła ramionami. – Pewnie ich córka…

              – Szkoda dziewczyny… Będzie miała traumę do końca życia – stwierdził smutno David. – Nie lubię takich spraw. Dopóki to jest ktoś obcy, mam wrażenie, że nas to nie dotyczy, ale kiedy coś takiego spotyka kogoś, kogo widywałem na szkolnym korytarzu… Bennett była chyba w twoim wieku, nie?

             – Tak. Chodziła do równoległej klasy, ale znałam ją przecież. Biedna Rosalie, szkoda, że nie mogę do niej nawet zadzwonić, bo nie mam jej numeru.

             – I tak pewnie nie odbiera. Założę się, że do jej domu oraz do firmy ciągle wydzwaniają dziennikarze.

             – Myślisz, że to faktycznie sprawka Wilków? – zapytała Karen.

              – O nie, Kar, znam to spojrzenie. Nie.

              – Tylko go zapytaj – zawyła, wpatrując się błagalnie w przyjaciela.

              – Nie. Uważam, że twoje zainteresowanie Czarnymi Wilkami jest lekko mówiąc niezdrowe – powiedział stanowczo David.

              – To tylko ciekawość. Przecież nie pójdę ich szukać.

              – Mam nadzieję – westchnął, kręcąc głową z dezaprobatą.

              – A nie mógłbyś zdobyć dla mnie numeru do Rosalie? – Kolejne błagalne spojrzenie. – Wiesz, że nie miała zbytnio przyjaciół.

             – A ty byłaś jej przyjaciółką?

             – Kilka godzin razem w małym pomieszczeniu naprawdę potrafi zbliżyć ludzi – oznajmiła z powagą Karen.

             – Ale nie na tyle, żeby wymienić się numerami? – zakpił David, krzyżując ręce na piersi.

             – No weź, martwię się o nią.

             – Nie mogę od tak szperać, bo ty chcesz sobie z nią pogadać. Jestem pewien, że ma, z kim porozmawiać.

^~^

            Śnieg już dawno zelżał i choć wciąż było chłodno, zostały go już tylko poszarzałe od zanieczyszczeń resztki. Karen właśnie szła na autobus, jadący na obrzeża miasta, gdzie mieszkała od urodzenia.

            Na moment tylko przystanęła, gdy jej uwagę przykuła witryna sklepu ze sprzętami AGD. Przez ogromną szybę widziała kilka telewizorów, wyświetlających popołudniowe wiadomości. Nie słyszała, co mówi dziennikarz, ale bez problemu mogła przeczytać informacje wyświetlające się na żółtym pasku w dole ekranu.

            „Zabójca Bennettów wciąż nieznany. Śledztwo stanęło w martwym punkcie.” Skrzywiła się na tą informację. Przez cały styczeń wszyscy żyli informacjami o tej sprawie i gdy sprawa ucichła, Karen uznała, że sprawca został ujęty.

            Myliła się. Wszystko ucichło, dlatego że policja nie miała zbyt wielu poszlak i wciąż nie zdołała ująć sprawcy. Było to niepokojące z wielu powodów. Albo za śmiercią Bennettów stała nieuchwytna grupa płatnych zabójców, z niewiadomej przyczyny nazywana Czarnymi Wilkami albo inny profesjonalista.

            Westchnęła ciężko. Ukochane miasto było coraz mniej bezpiecznym miejscem do życia. Ale niewiele mogła w tej sprawie zrobić. Odwróciła się do witryny plecami i już miała odejść, kiedy zobaczyła kogoś znajomego.

             – Chase? – zapytała, patrząc na chłopaka z niedowierzaniem. – To naprawdę ty – uradowała się.

            Chase Watts miał przydługie, złociste blond włosy i szaroniebieskie oczy. Pod każdym względem wyglądał przeciętnie, niczym się nie wyróżniał, ale Karen nie miała wątpliwości, że to on.

              – Karen?

            Popatrzył na nią, nie kryjąc zaskoczenia. Żadne z nich nie spodziewało się, że natkną się na siebie w takim miejscu.

              – Co u ciebie? – zapytała Karen uradowana z niespodziewanego spotkania.

              – Dobrze. Za wiele się nie zmieniło przez te pół roku… A co u ciebie?

              – No wiesz… Zaczęłam studia, zostałam starościną roku, więc znaczna część mojego życia to teraz nauka i załatwianie różnych rzeczy.

              – Jesteś zadowolona?

              – Tak. – odparła, kiwając z entuzjazmem głową. – Co teraz robisz? Masz ochotę na kawę?

             – Właściwie… Czemu nie.

             – Dwie przecznice dalej jest moja ulubiona kawiarnia. Nazywa się Magic Cafe, co ty na to?

              – Prowadź – powiedział Chase, wykonując zapraszający gest ręką. – Czyli jesteś zadowolona ze studiów – ponownie podjął wcześniejszy temat i w jego uznaniu chyba najbezpieczniejszy.

              – Bardzo. No wiesz, psychologia zawsze mnie interesowała. Wiadomo jest wiele bezsensownych przedmiotów, które po prostu muszą tam być. Ale wiesz, mam świadomość, że uczę się czegoś, co mnie ciekawi, a rodzice nie próbowali mnie zniechęcać.

              – To najważniejsze – stwierdził Chase i uśmiechnął się pod nosem.

            Podobało mu się z jaką radością i energią Karen opowiadała o swoich studiach i zainteresowaniach.

              – A tobie jak idzie? – zapytała nagle.

              – Dobrze – odparł wymijająco i rzucił jej przelotne spojrzenie, tylko po to, by zobaczyć, iż wpatrywała się w niego, wyczekując jakiejś dłuższej odpowiedzi.

              – Nie brzmisz przekonująco.

              – Analizujesz moje zachowanie? – bardziej stwierdził, niż spytał.

              – Może odrobinę – przyznała po chwili wahania, po czym dodała:  – Bardziej sprawdzam, czego się już nauczyłam.

             – I jak?

              – Więcej nie wiem, niż wiem. A im dalej las, tym więcej drzew.

            Przejechała dłońmi po twarzy, chcąc wyrazić swoją desperacje.

              – Na początku zawsze tak jest – uśmiechnął się – z czasem zobaczysz ile się już nauczyłaś. A do tego czasu nie masz wyjścia, jak uczyć się dalej.

              – Masz rację, ale chciałabym już wszystko umieć. Chciałabym już wszystko wiedzieć, chciałabym wszystko już.

              – Jesteś strasznie niecierpliwa.

              – Bo chcę mieć wszystko, co tylko mogę. Życie jest za krótkie, by czekać – stwierdziła Karen i wzruszywszy ramionami, obdarowała rozmówcę ciepłym uśmiechem.

              – Do tego zachłanna – skwitował tylko i oboje parsknęli śmiechem.

              – A po co sobie odmawiać, co?

              – Oczywiście – skapitulował Chase, unosząc ręce w geście poddania.

              – Oj, już się nie popisuj – prychnęła Karen, udając obrażoną. – Zaraz będziemy na miejscu.

             – Wygląda… Przytulnie – stwierdził Chase, wchodząc za Karen do środka i rozglądając się dokoła z pewną dozą… Niepewności.

             Brązowe ściany, szklane stoliki z malutkimi bukiecikami herbacianych róż. Najpewniej sztucznych, bo mało która kawiarnia chce inwestować w kwiaty, które i tak za chwilę zwiędną. Nic było tam nic magicznego, ale człowiek czuł się dość swobodnie.

             Zajęli stolik pod oknem. Karen chciała obserwować przechodniów, a Chase nie oponował. Było mu w zasadzie obojętnie, gdzie siedzi.

            Gdy podszedł kelner, złożyli zamówienia, z rozmową wstrzymując się aż odejdzie.

              – Naprawdę lubię to miejsce – stwierdziła Karen, wymownie rozglądając się po lokalu.

              – Bo masz stąd dobry widok na ulicę?

              – Między innymi – zaśmiała się Karen. – Ale nie tylko dlatego. Jest tu po prostu przytulnie. Wiedziałeś, że to w znacznej mierze spowodowane jest brązowym kolorem na ścianach i złotymi ozdobami?

            Chase zagwizdał z uznaniem.

              – Prawdziwa pani psycholog.

              – Daj spokój – mruknęła Karen i poruszyła się niespokojnie, gdy telefon zawibrował jej w kieszeni jeansów. Wyciągnęła go i rzuciła Chasowi przepraszające spojrzenie. – Tylko odbiorę – powiedziała i wcisnęła zieloną słuchawkę. – Matt? O co chodzi, skarbie? – zapytała, a Chase mimowolnie zmarszczył brwi. – W kawiarni, a co? Coś się stało? Aha. No, w kawiarni. Nie uwierzysz kogo dziś spotkałam. No, Chase siedzi obok – wyjaśniła i zaśmiała się: – Co? Haha! Nie… No, tak. Wiem. Widzimy się wieczorem – przytaknęła i rozłączyła się, po czym spojrzała na Chasa, mówiąc: – To Matt  – wyjaśniła Karen i uśmiechnęła się do kelnera, który właśnie przyniósł zamówienia. – Dziękuję bardzo.

              – Dziękuję – mruknął Watts.

              – Dzwonił, żeby się upewnić, czy idziemy do kina – mówiła dalej, gdy kelner już oddalił się od ich stolika.

              – A na co?

              – Jakiś thriller. Nie pamiętam nazwy.

              – A nie romans?

            Chase uniósł brwi nieco zdziwiony.

              – E tam – skwitowała Karen, orientując się o co mu chodzi.  – Lubię filmy akcji. Matt też.

              – Jesteście dość zgrani, co? – powiedział Chase, próbując nie zabrzmieć na rozczarowanego, ale podejrzewał, że niezbyt mu się udało.

              – Tak, jesteśmy ze sobą szczerzy i znamy się dość dobrze. Dużo rozmawiamy, a to bardzo ważne. A tobie jak się układa?

              – Nie, niedawno rozstałem się z Kate.

              – Mhm, rozumiem… – Karen zamyśliła się na dłuższą chwilę.  – Podasz mi swój numer? – zapytała Karen i dodała pospiesznie:  – Będziemy przynajmniej w kontakcie, gdybyś potrzebował pogadać.

              – Jasne – ożywił się Watts i wyciągnął dłoń.  – Daj swój telefon, zapiszę ci.

              – Ok. Puszczę ci wtedy strzałkę.

              – Dobra.